Mario Kart DS is degene die me verliefd maakte op handheld racen. Je begint je favoriete personage te kiezen - ik ging altijd met Yoshi, geen spijt - en dan is het recht in de chaos. De tracks zijn een mix van klassiekers en nieuwe, en drijven rond hoeken voelt veel soepeler aan dan je zou verwachten van een klein scherm.

Wat me echt verslaafd was, was de multiplayer. Je zou tegen vrienden kunnen racen met slechts één cartridge, die destijds gek was. Er gaat niets boven iemand slaan met een blauwe schaal vlak voor de finish en de gekreun van de kamer te horen. De bekers van één speler worden later brutaal, vooral wanneer de AI besluit dat het tijd is om bij je te gaan.

Het is nog steeds een van de beste Mario Kart -games, zelfs na al die jaren.