Banjo-Kazooie is een van die N64-games die gewoon de persoonlijkheid straalt uit het moment dat je het opstart. Je speelt als banjo, een koude beer met een rugzak en zijn brutale vogelmaatje Kazooie - die eigenlijk al het praten (en het grootste deel van het sarcasme). Het hele ding begint met Gruntilda, deze hilarisch ijdele heks, die Banjo's zus ontvoert omdat ... nou, ze is jaloers op haar uiterlijk? Klassieke schurklogica.

De werelden zijn deze rare, kleurrijke speeltuinen - zoals een piratenbaai waar je uit kanonnen wordt geschoten, of een woestijnniveau waar je rond rijdt in een gigantische zandkastle. In eerste instantie spring je gewoon en pik je dingen, maar dan begint Kazooie nieuwe bewegingen te leren zoals de "verwondering" (in feite onoverwinnelijkheid met veren) en plotseling stack je door eerdere gebieden zoals "Ohhh, dat is waar die rare richel voor was."

Het heeft die perfecte mix van domme grappen (gruntilda's rijmende taunts zijn belachelijk) en verrassend strak platform. De muziek is ook pakkend - veel geluk om het hoofdthema uit je hoofd te halen. Als je deze vroeger hebt gemist, is het veel beter verouderd dan de meeste N64 -games.