Oké, dus Aidyn Chronicles is een van die N64 RPG's die onder de radar vloog maar deze rare, janky charme heeft. Je begint als deze jonge Mage-in-Training, en meteen gooit het spel je in deze enorme, nogal onhandige open wereld waar je door bossen struikelt, met NPC's praat met twijfelachtige stemacteren en in turn-based gevechten komen die aanvoelen als een mix van old-school D & D en iemands ambitieuze maar iets onfeilbaar passieproject.

Het gevecht is langzaam - zoals erg traag - maar er is iets bevredigend aan de manier waarop je je feest- en tijdspreuken moet positioneren. En ja, de graphics zijn niet geweldig verouderd, maar de wereld heeft deze raar meeslepende sfeer als je eenmaal voorbij de stijve animaties bent. Verwacht gewoon geen skyrim-level Pools-dit is pure N64-ambitie van eind jaren '90, in voor- en tegenspoed.

Als je de eigenaardigheden aankan, is er een verrassend diep verhaal begraven onder alle ruwe randen. Het is het soort spel waar je hard af stuitert of raar geobsedeerd door wordt.