WWF No Mercy is nog steeds een van de beste worstelspellen ooit gemaakt, en dat zeg ik niet alleen vanwege nostalgie. Op het moment dat je het opstart, word je getroffen met die klassieke WWE-sfeer uit de late jaren 90-de wenkbrauw van de rots, de middelvinger van Stone Cold, alle goedheid van de houding. De bedieningselementen voelen verrassend soepel aan voor een N64 -game, en binnen enkele minuten trek je suplexen, stoelopnamen en zelfs het klimmen van de spanschroef als een professional.

Wat het echt onderscheidt, is de carrièremodus - je wordt eigenlijk geïnvesteerd in rivaliteit, titelschoten en backstage vechtpartijen. En ja, de personage -schepper is schokkend diep voor zijn tijd. Veel te veel uren besteed aan het maken van belachelijke aangepaste worstelaars om ze door de mensheid te zien worden vernietigd. Multiplayer's waar het echt schijnt-niets verslaat drie vrienden die op het scherm schreeuwen terwijl iemand wordt vastgemaakt na een laatste seconde omkering.

Als je ooit je kleine broertje door een tafel wilt inrekken, is dit het spel voor jou.