Oké, dus Utchan Nanchan No Hono No Challenger is een van die rare, hectische Japanse puzzelspellen die aanvoelt alsof iemand een doolhof overstak met een elektrisch hek. Je beheert deze kleine kerels (Utchan en Nanchan, denk ik?) En moet ze door deze hindernisbanen leiden zonder te worden gezet door live draden of vallen van platforms. Het klinkt eenvoudig totdat je je realiseert dat de bedieningselementen gewoon glad genoeg zijn om elke sprong schetsmatig te laten voelen.

Het hele ding heeft deze chaotische energie - zoals, één verkeerde zet en je personage vliegt in een val terwijl het spel dit belachelijke zoemer -ruis naar je maakt. Er is iets vreemds bevredigend aan het eindelijk spijkeren van een lastig gedeelte na het falen tien keer achter elkaar. Absoluut meer een "woede-quit-maar-maar-dan-immediateer-retrie" soort spel.

Als je van obscure N64-import houdt of gewoon geniet van masochistische puzzel-platformers, is dit een raar klein juweeltje. Geef me gewoon niet de schuld als je op je scherm begint te schreeuwen.