Ultima III op NES is een van die old-school RPG's die zijn tijd ver vooruit aanvoelt. Je bent terug in Sosaria, een feestje afgerond om Exodus neer te halen - het laatste smerige stuk Mondain en Minax's erfenis. Het eerste dat je raakt? De sprites bewegen eigenlijk, wat toen wild was. Geen stijve kleine iconen meer - je feest loopt rond, vecht tegen animes en alles voelt gewoon levendiger aan.

In plaats van solo -avonturen zoals de eerste twee games, heb je nu een volledige bemanning om te beheren. Battles draaien naar een apart scherm waar de positionering ertoe doet, en je zult snel realiseren dat het aanmakken van de puree zal het niet snijden. Sommige vijanden halen zwaarden van zwaarden af, maar vouwen op magie, anderen hebben gewoon een goede flankering nodig. Ik heb me een paar gevechten nodig om te stoppen met het behandelen van mijn tovenaar als een back -upjager, maar zodra de spreuken klikten, werd het veel bevredigender. De kerkers zijn nog steeds doolhofachtige nachtmerries (breng grafiek papier), maar dat hoort bij de charme. Het is ruw rond de randen volgens de normen van vandaag, maar je kunt zien hoe dit ding jarenlang RPG's heeft gevormd.