Man, Turok 3 op de N64 houdt nog steeds stand als een van de vreemdere, donkere FPS -spellen uit die tijd. Je begint te plukken tussen twee broers en zussen - Josephine is meer heimelijk met een sluipschuttergeweer, terwijl Danielle helemaal over brute kracht gaat met een jachtgeweer. Ik ging eerst met Danielle omdat, nou ja, explosies.

De niveaus zijn deze rare mix van sci-fi gangen en jungle ruïnes, met vijanden die eruit zien alsof ze uit een nachtmerrie kroegen. De mistige N64 -afbeeldingen dragen eigenlijk bij aan de enge sfeer. En ja, de bedieningselementen voelen nu een beetje stijf aan, maar toen, mutanten opblazen met de cerebrale boring (een pistool dat in schedels boort, vanwege natuurlijk) was puur chaotisch plezier.

Het is niet perfect - sommige texturen zijn ruw, en de platformbits kunnen janky zijn - maar er is iets aan de sfeer die bij je blijft. Als je van de raarheid van de jaren 90 bent, is dit een reis.