Phantom Hourglass is een van die Zelda -games die net de DS krijgen - je tikt, veegt en krabbelt met de stylus voor alles, van het snijden van je zwaard tot het tekenen van paden voor boemerangs. In het begin dacht ik dat de aanraakbesturing gimmicky zou aanvoelen, maar ze maken eigenlijk zeilen tussen eilanden raar bevredigend (zelfs als de tempel van de Ocean King een beetje pijn kan doen bij herhaalde bezoeken).

Het verhaal pakt direct na Wind Waker op, dus als je dat hebt gespeeld, voelt het zien van Link en Tetra opnieuw als het inhalen met oude vrienden. De puzzels zijn slim zonder brutaal te zijn, en er is deze ene baas waar je de DS letterlijk sluit om te winnen - geen spoilers, maar het is het soort dingen dat je laat grijnzen als het klikt.

Het is niet de grootste Zelda -game, maar het zit vol met weinig details die de wereld levend laten voelen, zoals het opgraven van schatkaarten of ruzie maken met een koppige oude boot. Absoluut een van de meer onderschatte inzendingen in de serie.