Man, de grote titel van Irem op SNES is een van die spellen die alleen maar uit de jaren 90 charme straalt. Je start het op en wordt meteen geraakt met dikke pixel sprites en die klassieke Irem -sfeer - weet je, het soort waar alles net iets sneller beweegt dan je verwacht, dus je past constant aan.

Eerste niveau gooit je er recht in: gaten springen, rare vijandelijke patronen ontwijken en de eigenaardigheden van de beweging van je personage uitzoeken. De bedieningselementen duren even om te klikken - sommige aanvallen voelen in het begin stijf aan, maar zodra je het ritme hebt, is het vreemd bevredigend. En de bazen? Enorme, schermvullende wangers die onmogelijk aanvoelen totdat je hun ene domme zwakte ziet.

Het is niet het diepste spel dat er is, maar er is iets aan de manier waarop het die arcade-naar-console-overgang spijkert. Als je old-school actie graaft met een kant van proef-en-error frustratie, staat deze achter je.