Oh man, de avonturen van Mighty Max neemt me mee terug. Je begint als dit kleine kind in een honkbalpet die op de een of andere manier wordt gegooid in deze wilde, met val gevulde niveaus die veel groter aanvoelen dan ze zouden moeten zijn. Het eerste wat je opmerkt? Die rare kleine hoppelende vijanden die eruit zien als aardappelen met benen - ze zijn overal, en ze stuiteren gewoon onhandig genoeg om je sprongen te verknoeien.

Het heeft dat klassieke Genesis -platformgevoel waar je constant uitzoekt waar je daarna moet gaan, door strakke plekken knijpen of terugkomen als je je realiseert dat je een sleutel hebt gemist. Sommige van de latere niveaus worden serieus gemiddeld met de vallen - één verkeerde stap en je valt door nepvloeren of wordt geperst door te bewegen van blokken. Maar wanneer je eindelijk die lastige sprong spijkert of een puzzel oplost na vijf pogingen, voelt het zo goed.

Wat echt bij me blijft, is de muziek - die knapperige Genesis -synths die op de een of andere manier door een grot maken of spikes veel intenser maken dan het moet zijn. Als je opgroeide met 16-bits platformers, heeft deze die perfecte mix van frustratie en nostalgie.