Ah adamım, Mighty Max'in maceraları beni geri alıyor. Bir şekilde olması gerekenden daha büyük hisseden bu vahşi, tuzak dolu seviyelere atılan bir beyzbol şapkasındaki bu küçük çocuk olarak başlıyorsunuz. Fark ettiğin ilk şey? Bacaklı patates gibi görünen garip küçük atlamalı düşmanlar - her yerde ve atlamalarınızı bozacak kadar garip bir şekilde sıçradılar.

Klasik Genesis Platformer'ın bir sonraki nereye gideceğinizi, sıkı noktalardan sıkarak veya bir anahtarı kaçırdığınızı fark ettiğinizde geri izlemeyi sürekli olarak bulduğunuzu hissediyor. Daha sonraki seviyelerden bazıları tuzaklarla ciddi bir şekilde anlamlı hale geliyor - bir yanlış adım ve sahte zeminlerden düşüyorsunuz veya taşıyan bloklar tarafından eziliyorsunuz. Ama nihayet beş denemeden sonra bu zor atlamayı çivilediğinizde veya bir bulmacayı çözdüğünüzde, çok iyi hissettirir.

Benimle gerçekten yapışan şey müzik - bir şekilde bir mağaradan koşan veya ani sivri uçları olması gerekenden çok daha yoğun hale getiren gevrek Genesis synth'leri. 16 bit platformcularla büyüdüyseniz, bu mükemmel bir hayal kırıklığı ve nostalji karışımına sahip.