اوه مرد ، ماجراهای Mighty Max مرا به عقب برگرداند. شما به عنوان این کودک کوچک در یک کلاه بیس بال شروع می کنید که به نوعی در این سطوح وحشی و پر از تله قرار می گیرد که احساس می کنند بزرگتر از آن است. اولین چیزی که متوجه می شوید؟ آن دشمنان عجیب و غریب کوچک که شبیه سیب زمینی با پاها هستند - در همه جا هستند و آنها فقط به اندازه کافی بی دست و پا می شوند تا پرش های شما را به هم بزنند.

این یک پلتفرم کلاسیک Genesis احساس می کند که در آن دائماً می فهمید که به کجا بروید ، وقتی متوجه شدید که یک کلید را از دست داده اید ، از طریق نقاط محکم یا عقب نشینی فشرده می شوید. برخی از سطوح بعدی با تله ها به طور جدی به معنای جدی می شوند. اما وقتی بالاخره آن پرش فریبنده را میخکوب می کنید یا بعد از پنج بار یک معما را حل می کنید ، احساس خوبی دارد.

چیزی که واقعاً با من چسبیده است موسیقی است - آن سنتزهای پیدایش ترد که به نوعی از طریق یک غار اجرا می شوند یا سنبله های گول زدن را شدیدتر از آنچه لازم است. اگر با پلتفرم های 16 بیتی بزرگ شده اید ، این یکی از این ترکیب کامل از سرخوردگی و دلتنگی است.