Man, de 7e saga op SNES is een van die RPG's die bij je blijft - vooral omdat het op de beste manier brutaal is. Je kiest uit zeven wild verschillende personages (ik ging eerst met de Demon Knight, natuurlijk), en meteen van de vleermuis houdt het spel niet je hand vast. De overworld is prachtig voor zijn tijd, alle humeurige kleuren en rare kleine steden, maar die willekeurige ontmoetingen? Ze zullen je verwoesten als je niet voorzichtig bent.

Wat cool is, is hoe elke held totaal anders speelt - de magie van de elf voelt zich overweldigd totdat je je realiseert hoe squishy ze is en de verdediging van de robotman is krankzinnig, maar hij is traag als de hel. De Rune Hunt klinkt eenvoudig totdat je je realiseert dat sommige NPC's meteen tegen je zullen liegen over waar je heen moet. Klassieke trol in de jaren 90.

Eerlijke waarschuwing: de moeilijkheidspikes zijn legendarisch. Grinding is in principe verplicht en de AI-gecontroleerde rivaliserende personages die op dezelfde runen jagen? Ze zullen je op de slechtste tijden in een hinderlaag lokken. Maar er is iets vreemds dat na zes pogingen eindelijk die ene baas verslaan. Gooi gewoon je controller niet.