Super Metroid Life on SNES is een van die games die gewoon bij je blijft. Je begint als Samus, landt op deze griezelige buitenaardse planeet met niets anders dan je armkanon en een vaag gevoel van angst. Alleen al de muziek wordt de stemming beperkt - het opstellen, sfeervol, alsof je echt het enige bent dat deze grotten ademt.

In het begin voel je je verloren (op een goede manier). De enorme, vol verborgen paden en upgrades van de kaart die achter nepmuren zijn gestopt. Ik herinner me dat ik een half uur verspilde om elk blok in zicht te bombarderen, ervan overtuigd dat er ergens een rakettank moest zijn. En wanneer je eindelijk struikelt op een nieuwe mogelijkheid - zoals de snelheidsbooster of grijpstraal - klikt het en plotseling gaan hele delen van de wereld open.

Boss -gevechten? Brutaal maar eerlijk. Die eerste ontmoeting met Kraid liet me zweten en laat me niet eens beginnen met Ridley. De bedieningselementen zijn echter krap-geen onhandigheid, gewoon pure precisie terwijl je je een weg baant en morph-ball je weg door lava-kuilen en onderwatertunnels.

Het is belachelijk goed. Als je het nog nooit hebt gespeeld, ben je het aan jezelf verschuldigd om blind te duiken - geen gidsen, alleen jij en de griezelige gloed van Zebes.