Man, Street Fighter 2 Lightning Edition op SNES raakt nog steeds anders. Je start het op, kiest Ryu omdat je altijd eerst Ryu kiest en onmiddellijk wordt geslagen door een Chun-Li-speler die op de een of andere manier alle combo's al kent. De snelheid is net genoeg opgezet om vuurballen riskant te laten voelen en sprong veel meer bevredigend wanneer ze landen.

Wat wild is, is hoeveel persoonlijkheid elke jager heeft - Guils haar fysica wanneer hij backflips, Zangief's belachelijke draaiende pile -driver die op de een of andere manier elke derde werkt. De AI is brutaal als je roestig bent, maar het uittrekken van een laatste-seconde drakenpunch om te winnen voelt als vals spelen. Nog steeds de beste manier om argumenten met vrienden te regelen, zelfs als iemand altijd Blanka en spam roll -aanvallen kiest.

Deze versie heeft die arcade-perfecte chaos zonder de kwartalen. Gewoon puur, ongefilterde gevechts glorie uit de jaren 90.