Shadowrun op SNES is een van die rare, humeurige RPG's die bij je blijft. Je wordt wakker in een mortuarium zonder geheugen, en plotseling schraap je voorbij in een neon doordrenkte Seattle waar orks machinepistolen en hackers in cyberspace in cyberspace dragen alsof het een soort digitaal astraal vliegtuig is.

De onhandige van het gevecht volgens de normen van vandaag - je zult in het begin door menu's rommelen - maar de atmosfeer is dik genoeg om te snijden met een monofilament mes. De helft van het plezier is gewoon door de straten ronddwalen, met schetsmatige fixers praten en te laat realiseren dat je meer karmapunten had moeten investeren in het ontwijken van kogels in plaats van dekvaardigheden. Pro -tip: opslaan vaak. Het spel maakt het niet uit of je het verkeerde steegje binnenloopt en plat wordt door een trol met een granaatwerper.

Het is janky, af en toe frustrerend en straalt absoluut die cyberpunk -sfeer uit de jaren 90 uit. Als je de old-school ruwheid aankan, is er niets anders dat het helemaal leuk vindt.