Rushing Beat Shura is een van die Snes versloeg ze die op de een of andere manier onder de radar vloog in de dag, wat jammer is omdat het deze rare, ruwe charme heeft. Je kiest uit drie jagers - ik ging altijd met de man die eruit ziet als een motorrijder - en begin gewoon met het slopen van kerels in straten, fabrieken en vreemd lege pretparken.

De bedieningselementen zijn in het begin stijf (dit was tenslotte 1992), maar zodra je went aan het ritme van ponsen, grijpen en vijanden op de achtergrond gooien, klikt het. De muziek heeft dit grungy synth -ding aan de hand die op de een of andere manier perfect past als je voor de tiende keer wat goon in de darm kniest. En ja, de graphics zijn helder en rommelig op die manier, alleen vroege SNES -spellen kunnen zijn - zoals iemand neon verf over een stripboek heeft gemorst.

Het is niet zo gepolijst als laatste gevecht of schildpadden op tijd, maar er is iets aan het Janky Combo -systeem en hoe vijanden je gewoon blijven zwermen die het raar verslavend maakt. Neem een vriend mee als je kunt - alles is beter met een tweede speler die tegen het scherm schreeuwt wanneer jullie allebei door een verrassingsbaas worden gesprongen.

Absoluut een voor de "Hidden Gem" menigte die een beetje onhandigheid niet erg vindt met hun nostalgie.