Puyo Puyo 4 op de N64 is dat soort puzzelspel waarbij je denkt dat je gewoon een snelle ronde speelt, en plotseling is er een uur weg. De Puyos - die kleine blobby -dingen - kloppen sneller dan je verwacht, en al snel probeer je verwoed te proberen kettingreacties op te zetten terwijl de vuilnisblokken van je tegenstander op je regenen. De kleuren knallen, de muziek is raar pakkend, en de CPU trekt geen stoten, zelfs niet bij normale moeilijkheid.

Multiplayer is echter waar het echt schijnt. Er is iets zeer bevredigend aan het kijken naar je zorgvuldig geplande 5-chain combo begraven het scherm van je vriend onder een berg junk puyos. De mechanica zijn eenvoudig te begrijpen (pas slechts vier van dezelfde kleur aan), maar het uittrekken van die grote, schermcombinatiecombinaties is oefening-en misschien een beetje wrok als je speelt tegen iemand die afval blijft praten. Het is chaotisch op de beste manier.

Als je ooit een middag hebt verloren aan Tetris of Panel de Pon, is deze recht in je steegje. Geef me gewoon niet de schuld als je Puyos in je dromen begint te zien.