Popeye 2 op Game Boy is een van die rare kleine edelstenen die op de een of andere manier de sfeer van de cartoon spijkert terwijl hij een solide platformer is. Je slaat meeuwen, ontwijken vaten en puffende spinazie alsof het uit de mode raakt - klassieke Popeye Chaos. Het eerste niveau gooit je er recht in: Olive is (alweer) gegroeid en Bluto's zelfvoldane gezicht smeekt praktisch om een ​​knokkel -sandwich.

De bedieningselementen zijn eenvoudig - jump, ponsen, herhalen - maar sommige van die latere fasen worden stiekem met bewegende platforms en vijanden die opduiken waar je ze het minst verwacht. De spinazie-power-up is een redder in nood wanneer je wordt gezwollen, hoewel ik zweer Bluto cheats wanneer hij ankers begint te gooien. De muziek heeft die veerkrachtige 8-bit charme en het sprite werk? Verrassend expressief voor een game -boytitel. Je kunt Popeye bijna in zijn adem horen mompelen.

Het is kort, zeker, maar er is iets bevredigend aan eindelijk die laatste punch spijkeren om Bluto te laten vliegen. Wees gewoon niet verbaasd als je het themalied dagen daarna neuriet.