Pokémon Stadium 2 op de N64 is eigenlijk de ultieme flex voor iedereen die urenlang zijn team in rood, blauw of goud/zilver heeft gemalen. Je krijgt eindelijk je pixelateerde monsters te zien in volledige 3D-glorie, het gooien van vuurballen en bliksem alsof ze in een overdreven anime-strijd zijn. De animaties zijn op de beste manier belachelijk - het uitkomen van een kleine pikachu zap een enorme Onix wordt nooit oud.

Het zijn echter niet alleen gevechten. De mini-games zijn waar dingen chaotisch worden, vooral met vrienden. Ooit geprobeerd lickitungs te hoeden met een gigantische lepel of het spelen van herinnering met Clefairies? Het is veel leuker (en competitiever) dan het klinkt. En ja, de Spanje -versie is hetzelfde kernspel, alleen met Spaanse tekst - dus tenzij je die specifieke release verzamelt of nodig hebt, is het dezelfde wilde Pokémon -chaos die je je herinnert.

Als je een opslagbestand hebt van de Game Boy -games, kun je je team zelfs importeren en de CPU verwoesten met je overweldigde starters. Geef me gewoon niet de schuld als je Level 100 Charizard wordt vernederd door de perfect getimede hyperstraal van een willekeurige trainer.