Pokémon Stadium 2 op de N64 is in feite de ultieme flex voor iedereen die urenlang zijn team heeft gemalen in Game Boy. Je kunt eindelijk je pixelateerde monsters zien in volledige 3D -glorie - de vlammen van Charizard zien er eigenlijk heet uit en Pikachu's wangen vonken zoals ze het bedoelen. De gevechten zijn nog steeds turn-based, maar veel intenser wanneer je een hyperstraal staart in dikke N64-afbeeldingen.

Wat cool is, is dat je je game boy -cartridges kunt aansluiten (als je de transfer Pak hebt) en je eigen Pokémon in de arena gooien. Mijn niveau 100 Feraligatr van Silver werd verwoest door Alakazam van een vriend, dus misschien niet te eigenwijs. Er zijn ook deze belachelijke mini-games-zoals, wie wist dat Lickitung zo competitief zou kunnen zijn in het eten van sushi?

Het is echter niet alleen nostalgie. De AI voert eigenlijk een gevecht aan en het uitzoeken van type matchups voelt veel meer bevredigend als je niet alleen een door tekstvakken puree stampt. Geef me gewoon niet de schuld als je voor de vijfde keer verliest van Lance's Dragonite.