PilotWings 64 is een van die chill-maar-deceptief-tricky-tricky vliegwedstrijden waar je net vibt totdat je je realiseert dat je voor de vijfde keer in een berg bent geplant. Je begint met eenvoudige dingen - rondhangen in een gyrocopter, probeert niet in gebouwen te crashen - maar dan gooit het hangzalmen, jetpacks en zelfs een rare menselijke kanonskogelmissie naar je. De fysica voelt eigenlijk behoorlijk solide aan voor een N64 -spel, en de landschappen zijn verrassend gedetailleerd voor hun tijd, van rollend platteland tot kleine kleine steden waar je over kunt buigen.

Wat ik leuk vind, is hoe het ontspanning in evenwicht brengt met uitdaging. Het ene moment drijft je lui over een zonsondergang, de volgende minuut, je bent een wit-knoppen een landing omdat de wind besloot met je te rotzooien. En ja, de bedieningselementen zijn even wennen aan - vooral de hanglider - maar na een dozijn pogingen een perfecte score spijkeren is vreemd bevredigend. Het is het soort spel dat je opstart als je gewoon wilt zone, maar toch het gevoel hebt dat je iets bereikt.

Ook slaat de soundtrack. Dat is niet onderhandelbaar.