De ambitie van Nobunaga over Genesis is een van die spellen die er in het begin intimiderend uitziet - je staart naar een kaart van het 16e -eeuwse Japan verdeeld in provincies, met statistieken voor belastingen, loyaliteit en tellingen overal. Maar na een paar beurten klikt het: dit is eigenlijk het risico met veel meer politiek en veel betere uniformen.

Je begint met het kiezen van een daimyo (ik ga altijd met Takeda Shingen omdat zijn cavalerie belachelijk is) en wordt onmiddellijk geraakt door beslissingen - je trekt de rijstwinkels van je buurman, boter een paar samurai -clans in, of marcheer je Ashigaru Spearmen naar de zwakste provincie? Het diplomacy-systeem is verrassend diep voor een 16-bits spel-een verkeerde zet en die alliantie die je jarenlang hebt gebouwd, omdat de neef van iemand werd gerend tijdens een theeceremonie.

Battles spelen op een aparte tactische kaart waar terrein er echt toe doet (laad nooit boogschutters op - leerden dat op de harde manier). De muziek is allemaal dramatische Shamisen- en Taiko -drums die op de een of andere manier het beheer van het beheren van gewassen episch voelen. Het is janky volgens moderne normen, maar er is iets bevredigend aan het langzaam schilderen van de kaart je kleur terwijl je verraad in de gaten houdt. Verwacht gewoon niet dat u een campagne voor het avondeten beëindigt - dit is het soort spel waar seizoenen voorbijgaan als u de diepte van elk kasteel micromanage Micromanage.

Nog steeds een van de weinige strategiegames waarbij het uitvoeren van een vlekkeloze tangaanval net zo goed aanvoelt als het winnen van de werkelijke oorlog.