Nobunaga'nın Genesis'e yönelik tutkusu, ilk başta korkutucu görünen oyunlardan biridir - Japonya'nın illere ayrılmış, vergiler, sadakat ve birlik sayımları ile her yerde bölünmüş bir haritaya bakıyorsunuz. Ancak birkaç turdan sonra tıklar: bu temelde daha fazla politika ve çok daha iyi üniformalarla risktir.

Bir daimyo seçerek başlıyorsunuz (her zaman takeda shingen ile gidiyorum çünkü süvarileri saçma olduğu için) ve hemen kararlarla vurulur - komşunuzun pirinç mağazalarına baskın yapıyorsunuz, bazı samuray klanlarını terbiye et veya ashigaru spearmenlerinizi en zayıf eyalete doğru yürüyor musunuz? Diplomasi sistemi, 16 bitlik bir oyun için şaşırtıcı derecede derindir-bir yanlış hamle ve yıllarca parçalanma yaparak geçirdiğiniz ittifak, çünkü birinin kuzeni bir çay töreninde kaymıştı.

Savaşlar, arazinin gerçekte önemli olduğu ayrı bir taktik haritada oynuyor (asla okçuları yokuş yukarı itme - zor yolu öğrendi). Müziğin hepsi dramatik Shamisen ve Taiko davulları, bir şekilde ürün verimlerini yönetmeyi destansı hissettiriyor. Modern standartlara göre sarsıntılı, ancak ihanetlere göz kulak olurken haritayı yavaşça renklendirme konusunda tatmin edici bir şey var. Sadece akşam yemeğinden önce bir kampanyayı bitirmeyi beklemeyin - bu, her kalenin hendek derinliğini mikro yönetirken mevsimlerin geçtiği türden bir oyundur.

Hala kusursuz bir kısır saldırı yürütmenin gerçek savaşı kazanmak kadar iyi hissettiği birkaç strateji oyunundan biri.