جاه طلبی Nobunaga در Genesis یکی از آن بازی هایی است که در ابتدا به نظر می رسد ارعاب کننده است - شما به نقشه قرن شانزدهم خیره شده اید که ژاپن به استان ها تقسیم می شود ، با آمار برای مالیات ، وفاداری و سربازان در همه جا. اما پس از چند چرخش ، کلیک می کند: این اساساً با سیاست بیشتر و لباس های بهتر خطر دارد.

شما با انتخاب یک Daimyo شروع می کنید (من همیشه با Takeda Shingen می روم زیرا سواره نظام او مسخره است) و بلافاصله با تصمیم گیری برخورد می کنید - آیا شما به فروشگاه های برنج همسایه خود حمله می کنید ، برخی از قبیله های سامورایی را به سمت بالا می کشید ، یا فقط Spearmen Ashigaru خود را به سمت ضعیف ترین استان راه می کنید؟ سیستم دیپلماسی برای یک بازی 16 بیتی به طرز حیرت انگیزی عمیق است-یک حرکت اشتباه و آن اتحاد که شما سالها در ساخت خرد شدن صرف کردید زیرا پسر عموی شخصی در یک مراسم چای کمرنگ شد.

نبردها بر روی یک نقشه تاکتیکی جداگانه ای که زمین در واقع مهم است (هرگز کمانداران را به سمت بالا شارژ نکنید - به این روش سخت پرداخت. طبل های نمایشی نمایشی و دراماتیک موسیقی که به نوعی باعث می شود مدیریت تولید محصول حماسی باشد. این مطابق با استانداردهای مدرن است ، اما چیزی در مورد نقاشی آهسته نقشه رنگ خود را در حالی که مراقب خیانت ها هستید ، رضایت بخش است. فقط انتظار نداشته باشید که قبل از شام یک کمپین را به پایان برسانید - این نوع بازی است که در آن فصول می گذرد زیرا شما عمق هر قلعه ای را می ریزید.

هنوز هم یکی از معدود بازی های استراتژی که اجرای یک حمله بی عیب و نقص بی عیب و نقص به اندازه پیروزی در جنگ واقعی احساس خوبی دارد.