Mortal Kombat II op SNES was het eerste vechtspel waardoor ik daadwerkelijk tegen het scherm schreeuwde. Die bèta -versie? Nog ruwer rond de randen - sommige van de dodelijke slachtoffers die halverwege de doden storten, en Raiden's teleport werkt soms gewoon niet - maar man, dat hoort bij de charme. Je hebt Scorpion's Spear, Sub-Zero's Ice Blast en dit rare geheime personage (was het rook- of noob Saibot? Ik zou nooit kunnen zien) dat alleen verschijnt als je knoppen op het titelscherm stampt.

De pixelateerde gore houdt nog steeds stand-het uitkijken van iemands wervelkolom wordt uit gescheurd in dikke 16-bit nooit oud. En die soundtrack? Dat rare synth-nummer tijdens de pitpodium leeft in mijn hoofd huurvrij. Het is janky, onevenwichtig en de AI -cheats als een gek op hogere moeilijkheden, maar dat is wat het verslaan van Goro met een stuk gezondheid zo bevredigend maakt. Kies Kitana gewoon niet tegen je vrienden, tenzij je wilt dat ze je haten.