Metroid II op Game Boy is een van die games die veel groter aanvoelt dan de hardware die het bevindt. Je landt op SR388 met één baan - wip elke laatste Metroid - maar hoe dieper je gaat, hoe vreemder het krijgt. De allemaal tunnels en lava van de planeet, en in het begin springt u gewoon zoals gewoonlijk. Dan begin je upgrades te vinden-de spiderbal waarmee je je aan muren kunt vastklampen, is een game-wisselaar-en plotseling back-tracken door gebieden waarvan je dacht dat je had gewist, op jacht naar geheimen.

De Metroids zelf evolueren als je gaat, beginnend met zo weinig jelly blobs en veranderen in deze freaky drijvende monsters. En die soundtrack? Alle griezelige piepjes en bloops waardoor de grotten op de een of andere manier nog eenzaam aan het gevoel zijn. Het is niet zo gepolijst als Super Metroid, maar er is iets rauws aan - alsof je echt de eerste persoon bent die in deze ruïnes rondloopt. Verwacht gewoon geen kaart; Je trekt je eigen op grafiek papier zoals zijn 1991.