Metroid II در Game Boy یکی از آن بازی هایی است که از سخت افزاری که در آن قرار دارد احساس بزرگتر می کند. شما با یک کار در SR388 فرود می آیید - هر آخرین Metroid را از بین ببرید ، اما عمیق تر می روید ، هرچه بیشتر می شود. تمام تونل ها و گدازه های سیاره ، و در ابتدا ، شما فقط مانند معمول می پرید و تیراندازی می کنید. سپس شروع به یافتن به روزرسانی ها می کنید-توپ عنکبوتی که به شما امکان می دهد به دیوارها چسبیده باشید ، یک تغییر دهنده بازی است-و ناگهان در مناطقی که فکر می کنید پاکسازی کرده اید ، در حال عقب نشینی هستید ، شکار می کنید.

خود Metroids همانطور که می روید تکامل می یابند ، به عنوان حباب های ژله ای کوچک شروع می شود و به این هیولاهای شناور Freaky تبدیل می شوند. و آن موسیقی متن؟ همه خونریزی و شکوفه هایی که به نوعی غارها را احساس می کنند حتی احساس تنهایی می کنند. این به اندازه Super Metroid صیقلی نیست ، اما چیز خام در مورد آن وجود دارد - مثل اینکه شما واقعاً اولین کسی هستید که در این ویرانه ها به اطراف می پردازید. فقط انتظار نقشه را نداشته باشید. شما مانند سال 1991 خود را روی کاغذ گرافیک ترسیم خواهید کرد.