Hybride hemel is een van die rare N64 -edelstenen die nooit de liefde die het verdiende heeft gekregen. Je begint als deze geheime agent kerel die een ondergrondse faciliteit infiltreert, en al snel ben je knie-diep in bizarre buitenaardse samenzweringen en lichaamshorror. De gevechten van deze rare mix van realtime beweging en turn-based aanvallen-Kinda zoals Final Fantasy en Tekken hebben een baby gekregen. In eerste instantie bleef ik knopend als een idioot, maar zodra je je bewegingen onder de timing hebt, voelt het eigenlijk behoorlijk bevredigend.

Wat me echt verslaafd was, was het progressiesysteem. Je kunt niet alleen statistieken opstellen - je karakter verandert fysiek op basis van hoe je vecht. Focus op trappen? Je benen worden vleziger. Veel stoten gooien? Plots heb je armen zoals boomstammen. Het is janky op die klassieke N64 -manier, maar er is niets anders leuks. Verwacht gewoon geen gepolijste graphics - dit lijkt erop dat het is weergegeven in een koortsdroom.

Als je van rare, experimentele games uit de jaren 90 houdt met een cult -aanhang, is deze de moeite waard om op te graven.