Onthoud die rare N64 -microfoon die met u kwam, Pikachu! ? Ja, dit was het spel waardoor je als een gek op je tv schreeuwde, terwijl Pikachu je volledig negeerde of vreemd enthousiast werd over de verkeerde dingen. Je zou zeggen dat het "de appel moet oppakken" en het zou in plaats daarvan naar een rots staren - klassieke vroege stemherkenning.

Meestal dwaal je gewoon rond om kleine taken samen te doen, zoals vissen of het verzamelen van bessen, terwijl Pikachu-tjirs naar je teruggaat in die hoge stem. Het is janky als de hel, maar er is iets vreemds charmant over hoe ernstig het probeert je te begrijpen. Verwacht gewoon geen diepe gameplay - het lijkt meer op rondhangen met een zeer verwarde elektrische muis.

Eerlijk gezegd was de helft van het plezier om te zien hoe slecht de microfoon je verkeerd zou interpreteren. Ik herinner me nog dat mijn neef "Pikachu, spring!" En het hoorde op de een of andere manier "een schoen eten."