Oké, dus Hercules: De legendarische reizen op N64 is eigenlijk dat je je een weg baant door Griekse mythen als de buffest kerel in togas. Het eerste niveau gooit je er recht in - je slaat skeletten, gooit keien naar harpies en lost af en toe deze rare blokpuzzels op die een beetje misplaatst voelen. De graphics zijn helder en cartoonachtig, zoals het tv -programma, maar verwacht niet dat Ocarina van tijdniveaus van detail is.

Combat's Simple But Vidivy is - je hebt je basiscombo -aanvallen en een woede -modus waarmee Hercules een beetje de volledige God -modus laat gaan. Sommige van de platformbits zijn Janky (klassiek N64), maar er is iets vreemds charmant over het springen over drijvende ruïnes terwijl Cyclopes naar je rockt. Ook zijn de stemclips hilarisch overtheop. "TELEURGESTELD!" leeft vrij in mijn hoofd.

Het is niet het diepste spel, maar als je van Cheesy -actie uit de jaren 90 houdt of gewoon dat tijdperk van erkende games wilt herbeleven, is het een domme leuke tijd. Misschien verlaag je je verwachtingen voor het Hydra Boss -gevecht.