Ooit een spel gespeeld dat begint met je crash-landing op een planeet, alleen om erachter te komen dat je 20 minuten hebt om het te stoppen met exploderen? Ja, de Guardian -legende gooit je meteen in die puinhoop. Het ene moment ben je een ruimteschip ontwijkende kogels, de volgende keer dat je rondrennen als een Cyborg-krijger die buitenaardse wezens in doolhofachtige kerkers blaast. Het is raar, maar het werkt.

Ze maakten geen grapje met de vergelijking "Zelda Meets 1942"-je schakelt tussen top-down verkenning (compleet met cryptische toetsen en upgrades) en volledige schietsegmenten waar alles je probeert te doden. De muziek slaat, de bazen zijn belachelijk (die zwevende oogbol achtervolgt me nog steeds), en op de een of andere manier voelt het allemaal zijn tijd voor een NES -spel. Verwacht gewoon niet dat de vertaling veel zinvol is.

Eerlijk gezegd is de helft van het plezier erachter wat je hierna zou moeten doen.