Granada is een van die Genesis -spellen waardoor je je afvraagt waarom meer mensen er niet over praten. Je springt in deze vlezige tank-vals zoals het besturen van een baksteen met een kanon-en schiet gewoon door golven van vijanden in deze open, arena-achtige podia. De bedieningselementen zijn eenvoudig (bewegen, schieten, schieten), maar de chaos stijgt snel.

Wat ik leuk vind, is hoe het spel je dwingt om meteen na te denken. Je kunt er niet zomaar doorheen bulldoze - het zwerm van alle kanten, en je tank draait langzamer dan een winkelwagentje met een kapot wiel. De eerste keer dat ik speelde, werd ik verwoest omdat ik me niet realiseerde hoeveel positionering ertoe doet. Dodging voelt in het begin onhandig aan, maar zodra je het ritme hebt, weeft je tussen schoten terwijl je je eigen op de rij staat, voelt vreemd bevredigend.

Ook slaat de soundtrack. Het heeft dat klassieke Genesis Bass Growl, allemaal knapperig en dringend, dat perfect past als je omringd bent door vijf tanks en een helikopter. Als je old-school shooters graaft die je hand niet vasthouden, is Granada een schot waard. Geef me niet de schuld als je vastloopt dat je de eerste fase opnieuw speelt die je hoge score probeert te verslaan.