Extreme-G 2 op de N64 is eigenlijk wat er gebeurt als je F-Zero neemt, de snelheid tot "waarom is mijn visie vervaagt" en wat wilde sci-fi-wapens in gooien. De tracks draai en lus zoals ze zijn ontworpen door iemand die net nul zwaartekracht ontdekte, en de fietsen - als je ze dat zelfs kunt noemen - voelen alsof ze nauwelijks onder controle zijn. In het begin bleef ik tegen muren dichtslaan omdat alles zo snel beweegt, maar zodra je het onder de knie hebt, is het stom een perfecte drift rond een kurkentrekker om een kurkentrekker te trekken.

De soundtrack is pure techno uit de late jaren '90, het soort waardoor je het gevoel geeft dat je door een door neon doordrenkte cyberpunk-stad racet, zelfs als je technisch in de ruimte bent. En ja, de graphics waren voor die tijd indrukwekkend, hoewel ze tegenwoordig die charmant bloky N64 -look hebben. Houd nog steeds stand als je van het chaosmerk van dat tijdperk houdt.

Als je de dagen mist dat racegames niet om realisme geven en gewoon je gezicht met snelheid wilde smelten, is dit geweldig.