Oké, dus Dungeons & Dragons on the Genesis is een van die old-school RPG's die op de een of andere manier het tafelblad in de gaten spijkert zonder je in menu's te verdrinken. Je begint met het kiezen van een feest-meer, geestelijke, elf, de gebruikelijke verdachten-en wordt onmiddellijk in deze op rast gebaseerde kerker gegooid waar elke schaduw een nabootsing of een pitval kan verbergen. De turn-based maar pittig van het gevecht, en de spellcasting doet je eigenlijk twee keer nadenken voordat je die laatste vuurbal verbrandt.

Wat verbaasde me? De kerkers zijn niet alleen gangen met willekeurige skeletten. Er zijn goede puzzels, verborgen schakelaars, zelfs NPC's die je meteen verraden als je ze te veel vertrouwt. Graphics zijn piek 16-bit-Chunky Sprites, Moody Lighting-en de muziek heeft die Sega Synth-sfeer die op de een of andere manier een gelatineuze kubus episch voelt.

Eerlijke waarschuwing: het is brutaal als je binnenkomt. Vergat eenmaal fakkels te kopen en bracht 10 minuten door in het donker voordat een griezelfeest mijn team veegde. Toch, wanneer je eindelijk de geheimen van een kerker kronkelt of een crit op een draak belandt? Pure serotonine. Dit is het soort spel waarbij je tijd uit het oog verliest en plotseling is het 2 uur 's ochtends.