Doom 64 is eigenlijk de humeurige, onderschatte neef van de originele Doom Games - Darker, Creepier en met die raar hypnotische N64 -esthetiek. Je blaast nog steeds demonen, maar alles heeft deze griezelige gloed ertoe, alsof de muren zweten in de hel. De niveaus draaien en draaien meer dan de klassieke, en de helft van de tijd dat je in de schaduw rommelt voor een sleutel, terwijl sommige ongeziene imp -cackles naar je uit het plafond.

De soundtracks van de soundtrack kreunen en verre geschreeuw, waardoor het jachtgeweer op de een of andere manier nog luider aanvoelt als je eindelijk munitie vindt. En ja, de graphics hebben een bult gekregen - die pixelated vuurballen zien er eigenlijk uit alsof ze nu pijn zullen doen. Het is niet alleen nostalgie -aas; Het is een legitieme gespannen, langzaam-wurn fps waardoor je aan de deurkraakt springt. Als je dit vroeger hebt gemist, houdt het stom goed vast.