Banjo-Kazooie is een van die N64-games die gewoon charme uit elke pixel straalt. Je begint als banjo, deze dope ogende beer en zijn snarky vogelpal Kazooie die in zijn rugzak woont-ja, het is raar, maar het werkt. Gruntilda The Witch Kidnaps Banjo's zus, en plotseling spring je rond kleurrijke werelden die muzieknoten verzamelen, puzzelstukken (genaamd jiggies) en luisteren naar enkele van de meest belachelijke stemacteren ooit. Het eerste niveau, Mumbo's Mountain, gooit je er recht in: bomen beklimmen, krokodillen ontwijken en uitzoeken hoe je Kazooie's rare vaardigheden kunt gebruiken (zoals het schieten van eieren of het maken van een rare fluttersprong).

De werelden worden geleidelijk Wilder - het ene moment dat je in een piratenbaai zit, de volgende keer dat je in een gigantische mechanische haai bent. En de muziek? Absolute oorwormen. Het heeft ook die klassieke rareware -humor, met personages die een giberish dialoog spuiten en je grunty roosteren in rijmende coupletten. Sommige van de latere puzzels worden behoorlijk lastig, maar struikelen op een verborgen gebied of uiteindelijk die laatste jiggy pait, voelt zo bevredigend. Als je deze vroeger hebt gemist, is het veel beter verouderd dan de meeste N64 -platformers.