Man, Aladdin op SNES houdt nog steeds stand. Vanaf het begin springt u over die zongebakken Agrabah-daken, die bewakers ontwijken die duidelijk niet de memo kregen dat u hier de held bent. De animatie is verrassend soepel voor een 16-bits spel-zoals Aladdin duikt eigenlijk als je hurkt, die toen op het volgende niveau voelde.

Je hebt appels aan Chuck bij vijanden (rare keuze, maar oké), en die touwschommelingen? Veel meer bevredigend dan ze zouden moeten zijn. De pure Disney -magie van de muziek - Catchy genoeg dat je het neuriet nadat je het spel hebt uitgeschakeld. En ja, het is moeilijker dan je je herinnert, vooral dat lava -niveau. Toch is er iets met de manier waarop de lantaarns gloeien in de grot van wonderen waardoor het sterven voor de tiende keer het gevoel heeft dat het de moeite waard is.

Als je nostalgie hebt voor dit tijdperk, of gewoon wilt zien waarom mensen nog steeds ruzie maken over welke versie (SNES of Genesis) het beter heeft gedaan, is dit een tijdcapsule die het bestrijkt.