Oké, dus Aerogauge op de N64 is eigenlijk F-Zero als het een rare, drijvende neef had. Je bestuurt deze hovercraft -dingen die omgaan alsof ze op ijs zijn - er is een minuut aan om eraan te wennen, maar als je eenmaal rond de hoeken glijden, voelt het nogal bevredigend. De tracks zijn wild, allemaal neon en futuristisch, met een aantal serieuze verticale druppels waardoor je de controller witte knokkelt.

Verwacht echter niet dat het gemakkelijk is. De AI -racers zijn meedogenloos en sommige van de latere cursussen hebben het gevoel dat ze zijn ontworpen door iemand die vreugde haat. Maar als je eindelijk een perfecte ronde spijkert, tussen obstakels met topsnelheid weven? Dat is het goede spul. Geef me gewoon niet de schuld als je voor de tiende keer wegvaagt op die ene stomme haarspeldbeurt.

Het is niet de meest gepolijste racer op de N64, maar er is een rare charme voor zijn janky fysica en overdreven esthetiek.