Zool is een van die rare, hyperactieve platformers uit de jaren 90 die voelt alsof het is ontworpen nadat iemand zes blikjes energiedrank had gedronken. Je speelt als deze buitenaardse ninja-kerel die wordt verbannen naar een bizarre dimensie vol snoepkleurige niveaus, rare vijanden en een aantal serieus twijfelachtige hitboxen.

De eerste fase gooit je er recht in-wall springt tussen gigantische lolly's, ontwijking van bewuste gumballs en het verzamelen van deze kleine power-up pictogrammen die ik nog steeds niet helemaal begrijp. De muziek heeft die klassieke Genesis -crunch, alle piepende synths en pittige bas, en de snelheid is meedogenloos. Het is als Sonic als Sonic op suiker werd gesprongen en iets had om Shurikens te gooien.

Eerlijk gezegd is het janky op die old-school manier waar je veel zult sterven aan dingen die oneerlijk aanvoelen, maar er is iets vreemds charmants over. Misschien is het de pure durf van een spel waarin je vecht tegen een gigantisch kwaad jojo als een baas. Als je van retro platformers met houding houdt, is dit een reis.