Wizardry Gaiden 2 op de Game Boy is een van die RPG's die veel groter aanvoelt dan het recht heeft om te zijn. Je begint met het rollen van een feestje-klassieke tovenarijstijl-en wordt onmiddellijk in deze claustrofobische, op raster gebaseerde kerkers gegooid waar elke stap zou kunnen betekenen dat je iets tegenkomt dat je zal verwoesten als je niet voorzichtig bent.

Ik herinner me dat mijn eerste run beschamend snel eindigde omdat ik mijn feest niet goed in balans had gebracht. Het blijkt dat het meenemen van drie magiërs zonder tank een vreselijk idee is wanneer skeletten je in de tweede gang beginnen te zwermen. Het spell-systeem heeft die ouderwetse charme waar je notities neerkrabbelt omdat het spel zeker niet je hand vasthoudt.

Het heeft die bevredigende crunch van vroege dungeon crawlers - elke nieuwe vloer voelt als een prestatie, en het vinden van een halverwege fatsoenlijk zwaard na uren roestige dolken doet je daadwerkelijk juichen. Verwacht gewoon geen flitsende tussenfilmpjes of tutorials. Deze gaat allemaal over de sleur, de strategie en die rare sensatie van nauwelijks ontsnappen met je partij intact.

Als je het geduld hebt, is er iets vreemds verslavend aan het in kaart brengen van kerkers op grafiekpapier terwijl je geestelijke bidt voor nog een genezere spreuk.