Ooit een van die old-school RPG's gespeeld waarvan je gewoon weet dat de ontwikkelaars het verzonnen waren terwijl ze gingen? Dat is Traysia in een notendop. Je begint met wat vage profetie -onzin (klassiek), en al snel dwaalt je door bossen en grotten, slaat kobolden met een zwaard dat verdacht onderverde wordt.

De turn-based maar vreemd snel van het gevecht-geen lange animaties, gewoon snelle hits en missers. Magic is in het begin een gok, de helft van de spreuken voelt nutteloos totdat je erachter komt welke daadwerkelijk landen. En de kerkers? Ze zijn doolhofachtig op die charmant frustrerende manier waarop je zeker minstens één keer verdwaalt.

Het is janky, zeker, maar er is iets met de sfeer-zoals een B-tier fantasy-roman die je niet kunt neerleggen. Als je van RPG's uit het Genesis-tijdperk houdt met ruwe randen en veel hart, is deze een stoffige patroonjacht waard.