Man, het Steel Empire is een van die Genesis -shooters die gewoon stijl sijpelt. Je springt in deze dikke steampunk -jager - ofwel een behendige kleine tweedekker of dit kolossale luchtschip - en plotseling weef je door versnellingen, ontwijk je kogels en blaast je mechanische wangedroeftjes recht uit een Jules Verne -roman verdwenen.

Het eerste niveau gooit je er recht in: schoorstenen lagen vuur, vijandelijke Zeppelins die het scherm vullen, en deze moordende synth -soundtrack waardoor alles dringend aanvoelt. Ik stierf drie keer voordat ik me realiseerde dat je de shot-knop kunt ingedrukt kunnen houden voor een ladingsaanval-de krachtige game-wisselaar tegen die schermgrote bazen.

Het is moeilijk, ja, maar niet goedkoop. Elke dood voelt als je schuld, en er is iets bevredigend aan het onthouden van vijandelijke patronen net genoeg om voorbij te schrapen met een stuk gezondheid overgebleven. Als je een zwak hebt voor 16-bits shooters met persoonlijkheid, is dit een ontploffing (woordspeling is erg bedoeld).