Super Soukoban op SNES is een van die bedrieglijk eenvoudige spellen - je duwt gewoon dozen rond een magazijn, toch? Maar vijf minuten binnen, zul je je realiseren dat je jezelf in een hoek hebt gesteund omdat je niet drie bewegingen vooruit dacht. De eerste paar niveaus vergemakkelijken je, maar al snel staart je naar het scherm, mentaal elke mogelijke beweging in kaart brengen voordat je de D-Pad zelfs aanraakt.

De pixelkunst is schoon, bijna minimalistisch, maar het werkt - geen afleidingen, alleen jij en de puzzel. En de muziek? Vreemd pakkend voor iets zo repetitief. Ik heb mezelf betrapt op het neuriën van uren later. Sommige niveaus voelen onmogelijk totdat dat "AHA" moment toeslaat, en plotseling schuif je kratten zoals een soort magazijnwizard.

Het is het soort spel dat je speelt voor "nog maar één niveau" om 1 uur, ook al weet je dat niveau 27 je gaat verwoesten. Als je van puzzels houdt waardoor je je slim voelt (en af en toe heel dom), is dit om een reden een klassieker.