Super Smash T op SNES is een van die spellen die gewoon goed aanvoelt zodra je de controller oppakt. Je hebt Mario die vuurballen gooit, Link zijn zwaard zwaait alsof hij te laat is voor een kerker kruip en Pikachu iedereen zapt - het is chaos, maar de goede soort. De fasen zijn ook wild-het ene moment dat je vecht op een drijvend platform, de volgende keer dat je gevaren ontwijkt op een kaart met retro nintendo-thema.

In eerste instantie bleef ik knopend als een idioot, maar na een paar wedstrijden begin je erachter te komen welke personages eigenlijk bij je passen. (Blijkt dat het ladingsschot van Samus veel bevredigend is dan ik had verwacht.) En als je vrienden hebt? Vergeet het. De bank multiplayer hier is zuivere, ongefilterde schreeuw-at-the-screen energie. Zelfs de single-player-modus gooit enkele legitieme curveballs naar je-sommige van die AI-tegenstanders vechten vies.

Het is verrassend goed verouderd voor een SNES -spel. De sprites hebben charme, de muziek slaat en slaat op de een of andere manier iemand buiten het scherm met een goed getimede Falcon-punch nooit oud.