Super Metroid Z-factor is een van die SNES-edelstenen die op de een of andere manier onder de radar vloog-waarschijnlijk omdat het laat in het leven van de console uitkwam. Op het eerste gezicht lijkt het op een klassieke Metroid, maar binnen enkele minuten realiseer je je dat het zijn eigen ding doet. Het niveauontwerp is op de beste manier brutaal, met deze kronkelende tunnels die onverwacht teruglopen en verborgen upgrades achter nepwanden worden gestopt (ik bracht veel te lang door met elk oppervlak).

Samus controleert hier als een droom-gewichtig maar responsief, vooral nadat je de laarzen met hoge sprong hebt gegrepen. En de vijanden? Sommigen van hen zijn rechtstreeks betekenen, met aanvalspatronen die je zullen verwoesten als je niet oplet. De soundtrack nagelt ook die griezelige isolatie -sfeer, alle humeurige synths en metalen echo's. Wacht tot je de onderwatersecties raakt - de manier waarop de muziek wordt gedwongen en vertraagt is geniaal.

Het is niet perfect - de grijststraal voelt een beetje janky - maar de enorme diepte van verkenning maakt het goed. Je zult kaartnotities krabbelen zoals het is weer 1995.