Super Metroid - Final Stand is een van die SNES -games die gewoon bij je blijft. Je begint in die griezelige, rustige schip - geen muziek, alleen het gebrom van machines - en binnen enkele minuten ben je op Zebes gevallen met niets anders dan je armkanon en een kruipend gevoel van isolatie. De manier waarop de wereld langzaam opent als je power-ups vindt, is geniaal; Het ene moment zit je vast dat je met de golfstraal door muren straalt, alsof het niets is.

De sfeer is dik - die humeurige buitenaardse grotten, de plotselinge rush van een baasgevecht die begint, de manier waarop je hart beukt als je nauwelijks voorbij schraapt met een split van de gezondheid. En de bedieningselementen? Perfect. Samus beweegt met dit bevredigende gewicht, en zodra je de wandeling onder de knie hebt, voel je je niet te stoppen. Het is het soort spel waar u uren verdwaalt, maar op de best mogelijke manier.

Als je het nog nooit hebt gespeeld, sta je voor een traktatie. Als je dat hebt gedaan, weet je al waarom het nog steeds over tientallen jaren later wordt gesproken. Hoe dan ook, het houdt stand.