Super Mario Kart op SNES is waar het allemaal begon - de strakke bedieningselementen, de chaotische items, die ene vriend die altijd Rainbow Road kiest om iedereen te zien lijden. Je kiest je racer (de versnelling van Toad is stiekem goed, maar veel geluk om te overtuigen dat iemand geen Bowser kiest voor ruwe snelheid), dan is het meteen in die heldere, springkussens vol met snelkoppelingen die je de eerste vijf keer mist.

De items zijn eenvoudig maar brutaal: een goed geplaatste groene schaal kan een voorsprong verpesten in de laatste ronde, en niets stelt als geraakt door bliksem vlak voor de finishlijn. Het rubberen-banding van de AI is genadeloos, vooral in 150cc, maar het aanspijkeren van een perfecte drift om een hoek voelt nu net zo bevredigend als in de jaren 90. Het heeft die rare magie waar verliezen bijna net zo leuk is als winnen.

Nog steeds de blauwdruk voor elke Kart -racer erna, in voor- en tegenspoed.