Man, Street Fighter II op SNES is nog steeds de King of Fighting Games. Je kiest een van die acht klassieke personages-Ryu die vuurballen gooit, Chun-Li schopt als een maniak, Dhalsim die zich halverwege het scherm uitstrekt-en plotseling ben je in dit toernooi in arcade-stijl waar elke wedstrijd als een confrontatie aanvoelt. De bedieningselementen zijn in het begin eenvoudig (punch, schop, spring), maar veel geluk landen een perfecte shoryuken zonder oefening.

De muziek slaat, de Pixel Art houdt zelfs nu stand en er gaat niets boven de paniek om je gezondheidsstang te zien aftappen, terwijl Zangief langzaam naar je toe slaat. Het is een van die spellen waar verliezen je gewoon de controller maakt en "nog een ronde" gaat. Nog steeds de blauwdruk voor elke jager die daarna kwam.