Street Fighter Alpha 2 op SNES is een van die zeldzame havens die op de een of andere manier geen compromis voelt - het is snel, vloeiend en ziet er nog steeds fantastisch uit ondanks de hardwaregrenzen. De bliksempoten van Chun-Li voelen hier eigenlijk bliksemfloed, en de woedende demon van Akuma is net zo angstaanjagend als altijd.

De alfa -mechanica voegen net voldoende diepte toe zonder dingen te vertragen. Ketencombo's, aangepaste tellers en die bevredigende opbouw van supermeter geven elke wedstrijd het gevoel dat je een goed leesbare weg van een comeback bent. Ik heb veel te lang in de trainingsmodus doorgebracht om uit te zoeken hoe ik Ken's Shippu Jinraikyaku kon landen zonder te fluiten.

En ja, de Pixel Art houdt stand. Sagat's podium met de Neon Tiger Mural? Nog steeds een sfeer. Verwacht gewoon niet dat de omroeper zo knapperig klinkt als de arcade -versie - er moesten van sommige offers worden gebracht. Als je een buddy en twee controllers hebt, is dit nog steeds een van de beste manieren om te regelen wie snacks koopt.